Een quote van een mens die ik niet ken, Douglas McArthur.
Een quote die ik allang in de kladblok van m'n gsm heb staan.
Die Douglas vat het wel mooi samen. Alles in ons leven leidt tot 'worden' wie we worden. Hierbij word ik dan vandaag officieel een blogster met mijn eerste blog hier voor jullie netjes uitgetypt.
Een leeg vak, een blanco pagina. Spannend!
De blog of liever dagboek, ideeënbox, verlengde van mijn gedachte, waar ik al zo lang mee in m'n hoofd zat, staat nu gewoon op het web.
Wat leuk, want ik vertel graag, zij het dan hier in gedrukte (of eerder getypte online) versie. Mijn man zou dit zeker beamen dat ik het graag uitleg.
Mensen zouden zoveel baat kunnen hebben denk ik als ze meer zouden vertellen. Wat houdt hen bezig, waar zitten ze mee, wat voor leuks maakten ze mee, wat voor ideeën dwalen er rond in hun hoofd.
Dit is meteen de opzet van mijn Instagram pagina @love.lelife en bijhorende blogpagina, een verzameling van woorden en ideeën, bezorgdheden en mijn ervaringen met het moederschap.
Allereerst lijkt een voorstelling (klinkt zo officieel)van mezelf wel op z'n plaats. Ik zal je meenemen in vogelvlucht doorheen mijn leven.
Dus, 1,2,3.... bij deze, HALLO!
Chayenne is mijn naam en ik ben ondertussen 32. In de fleur van mijn leven, toch? Zo voelt het wel. Meer richting, hoewel die richting soms serieus kan crashen in mijn innerlijke GPS-systeem. Maar toch, meer richting en daar heb ik mensen voor in mijn leven die mee mijn richting bepalen en sturen naar wat ik mogelijk kan zijn of worden.
32 dus en al wel wat dingetjes die ik in mijn memoires zou kunnen zetten. Kort geschetst hier want je zal mij ongetwijfeld nog meer leren kennen doorheen deze blog en op de Instagram pagina.
Beginnen bij het begin. De helft van een tweeling. Twee zussen die dus samen zeven maanden (we waren een beetje te vroeg geboren) hetzelfde plekje heel dichtbij elkaar gedeeld hebben. Altijd iemand bij mij in m'n kindertijd, nooit alleen. Samen maakten we mooie herinneringen. De band tussen zussen kan soms ingewikkeld zijn in het volwassen leven. Dat is bij ons niet anders. We zien elkaar graag, dat staat vast en dat is het belangrijkste.
Verder heb ik op jonge leeftijd mijn man leren kennen die mee deel uitmaakt van de reden van mijn blog. Nooit gedacht dat dit hem ging zijn, de papa van mijn kindjes en mijn stoere zeebonk die liefde een andere betekenis gaf (melig, ik weet het, maar wel waar).
Dan heb ik gestudeerd, eerst journalistiek (maar nooit afgemaakt wegens niet m'n ding hoewel ik dus wel graag schrijf zoals je hier kan zien) en daarna volledig gegaan voor 'juf van de lagere school'.
Helemaal wel m'n ding en ik maakte vrienden voor het leven in deze opleiding.
Aan het werk dus als juf op interimbasis want iets anders was toen niet voorhanden. Zo heb ik zes , bijna zeven jaar ad interim gewerkt zonder ooit een kans voor een vast plekje. Het is net zoals met de flosj vangen op de draaimolen. Sommigen hebben hem meteen beet en anderen grijpen ernaast. Dus helaas voor mij lukte het niet ergens vast binnen te geraken, het onderwijs is nogal een speciaal systeem. Dit zorgde mee voor de volgende stap in mijn leven.
In mijn laatste werkjaar als juf werd ik zwanger van Lewis(je). Het werd een zwaar schooljaar want mijn klas toen was nogal uitdagend. Omdat ik dus interimgewijs aan de slag was, werd het financieel onzeker voor mij tijdens mijn bevallingsverlof.
Terugkomend op de liefde van m'n leven, m'n stoere zeeman. Hij werkt al bijna sinds zolang we elkaar kennen, dat is ondertussen dertien jaar, voor een bedrijf dat wateren uitbaggert. Daarvoor moet hij dus zes weken aan boord van een schip doorbrengen overal ter wereld. Het is dus ons Lovely Leven. Zes weken zonder papa die ergens ter wereld op de zee dobbert en zes weken samen met papa . Een niet-alledaags leven waardoor ik dus de helft van de tijd een mama en een papa mag/moet zijn.
Omdat ons leven dus is wat het is (in het begin niet simpel om te aanvaarden voor mij dat R. dit wou doen) en ik twee alinea's terug sprak van de financiële kant van mama te worden in het onderwijssysteem als interimaris, namen we een beslissing.
Thuisblijfmama, huismoeder, voltijdse mama, manager van het huishouden,...
Dat zou het worden. We voelden ons goed bij deze keuze. Een van de twee ouders zou altijd beschikbaar kunnen zijn voor onze kids. Papa is de helft van de tijd niet in het land en wij kozen voor kinderen dus die moeten we tegemoetkomen aan hun noden vonden we.
Mijn vertrekpunt voor het opstarten van een blog, las je hier net. Het is als ware een klankbord, een inkijk in ons niet-standaard leven. Mijn uitlaatklep voor mijn gedachten en gevoelens in ons crazy leven.
Een kleine omkadering dus van ons leven. De deur op een kier. Nog lang niet alles gezegd uiteraard. We hebben nog een heel blogleven om elkaar verder te leren kennen. Zo heb ik het nog niet gehad over dat we in alle gekte nog zelf ons huis aan het bouwen zijn, dat we bij mijn ouders inwonen, dat we een sociaal leven proberen onderhouden, dat we... Dat we léven in de meest intense betekenis van het woord.
Varen jullie mee op onze schuit doorheen dit waanzinnige, maar oh zo mooie leven?
♡ Love.lelife
Mensen zouden zoveel baat kunnen hebben denk ik als ze meer zouden vertellen. Wat houdt hen bezig, waar zitten ze mee, wat voor leuks maakten ze mee, wat voor ideeën dwalen er rond in hun hoofd.
Dit is meteen de opzet van mijn Instagram pagina @love.lelife en bijhorende blogpagina, een verzameling van woorden en ideeën, bezorgdheden en mijn ervaringen met het moederschap.
Allereerst lijkt een voorstelling (klinkt zo officieel)van mezelf wel op z'n plaats. Ik zal je meenemen in vogelvlucht doorheen mijn leven.
Dus, 1,2,3.... bij deze, HALLO!
Chayenne is mijn naam en ik ben ondertussen 32. In de fleur van mijn leven, toch? Zo voelt het wel. Meer richting, hoewel die richting soms serieus kan crashen in mijn innerlijke GPS-systeem. Maar toch, meer richting en daar heb ik mensen voor in mijn leven die mee mijn richting bepalen en sturen naar wat ik mogelijk kan zijn of worden.
32 dus en al wel wat dingetjes die ik in mijn memoires zou kunnen zetten. Kort geschetst hier want je zal mij ongetwijfeld nog meer leren kennen doorheen deze blog en op de Instagram pagina.
Beginnen bij het begin. De helft van een tweeling. Twee zussen die dus samen zeven maanden (we waren een beetje te vroeg geboren) hetzelfde plekje heel dichtbij elkaar gedeeld hebben. Altijd iemand bij mij in m'n kindertijd, nooit alleen. Samen maakten we mooie herinneringen. De band tussen zussen kan soms ingewikkeld zijn in het volwassen leven. Dat is bij ons niet anders. We zien elkaar graag, dat staat vast en dat is het belangrijkste.
Verder heb ik op jonge leeftijd mijn man leren kennen die mee deel uitmaakt van de reden van mijn blog. Nooit gedacht dat dit hem ging zijn, de papa van mijn kindjes en mijn stoere zeebonk die liefde een andere betekenis gaf (melig, ik weet het, maar wel waar).
Dan heb ik gestudeerd, eerst journalistiek (maar nooit afgemaakt wegens niet m'n ding hoewel ik dus wel graag schrijf zoals je hier kan zien) en daarna volledig gegaan voor 'juf van de lagere school'.
Helemaal wel m'n ding en ik maakte vrienden voor het leven in deze opleiding.
Aan het werk dus als juf op interimbasis want iets anders was toen niet voorhanden. Zo heb ik zes , bijna zeven jaar ad interim gewerkt zonder ooit een kans voor een vast plekje. Het is net zoals met de flosj vangen op de draaimolen. Sommigen hebben hem meteen beet en anderen grijpen ernaast. Dus helaas voor mij lukte het niet ergens vast binnen te geraken, het onderwijs is nogal een speciaal systeem. Dit zorgde mee voor de volgende stap in mijn leven.
In mijn laatste werkjaar als juf werd ik zwanger van Lewis(je). Het werd een zwaar schooljaar want mijn klas toen was nogal uitdagend. Omdat ik dus interimgewijs aan de slag was, werd het financieel onzeker voor mij tijdens mijn bevallingsverlof.
Terugkomend op de liefde van m'n leven, m'n stoere zeeman. Hij werkt al bijna sinds zolang we elkaar kennen, dat is ondertussen dertien jaar, voor een bedrijf dat wateren uitbaggert. Daarvoor moet hij dus zes weken aan boord van een schip doorbrengen overal ter wereld. Het is dus ons Lovely Leven. Zes weken zonder papa die ergens ter wereld op de zee dobbert en zes weken samen met papa . Een niet-alledaags leven waardoor ik dus de helft van de tijd een mama en een papa mag/moet zijn.
Omdat ons leven dus is wat het is (in het begin niet simpel om te aanvaarden voor mij dat R. dit wou doen) en ik twee alinea's terug sprak van de financiële kant van mama te worden in het onderwijssysteem als interimaris, namen we een beslissing.
Thuisblijfmama, huismoeder, voltijdse mama, manager van het huishouden,...
Dat zou het worden. We voelden ons goed bij deze keuze. Een van de twee ouders zou altijd beschikbaar kunnen zijn voor onze kids. Papa is de helft van de tijd niet in het land en wij kozen voor kinderen dus die moeten we tegemoetkomen aan hun noden vonden we.
Mijn vertrekpunt voor het opstarten van een blog, las je hier net. Het is als ware een klankbord, een inkijk in ons niet-standaard leven. Mijn uitlaatklep voor mijn gedachten en gevoelens in ons crazy leven.
Een kleine omkadering dus van ons leven. De deur op een kier. Nog lang niet alles gezegd uiteraard. We hebben nog een heel blogleven om elkaar verder te leren kennen. Zo heb ik het nog niet gehad over dat we in alle gekte nog zelf ons huis aan het bouwen zijn, dat we bij mijn ouders inwonen, dat we een sociaal leven proberen onderhouden, dat we... Dat we léven in de meest intense betekenis van het woord.
Varen jullie mee op onze schuit doorheen dit waanzinnige, maar oh zo mooie leven?
♡ Love.lelife
